Αναγεννώντας τον Ελληνισμό

Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος Α΄ ήταν ένας πατρίκιος, που έγινε στρατηλάτης και εν τέλει αυτοκράτορας σε μια τεράστια αυτοκρατορία υπό κατάρρευση που όμως σώθηκε την τελευταία στιγμή. Επειδή ο Κωνσταντίνος, ήταν ένας άνθρωπος με οράματα και ιδέες πέραν κάθε μικροπρεπούς προσωπικής φιλοδοξίας. Σκεφτόταν, έπραττε και ζούσε σύμφωνα με τη δική του θεώρηση του κόσμου, δεν αμφέβαλλε ποτέ για την ορθότητα της και αποτελούσε ως πνεύμα και ως σώμα, το πρότυπο του ανθρώπου του ελληνισμού. 

Το γνώριζαν όλοι γύρω του από τη βία στο βλέμμα του με την οποία μετρούσε τη γη. Από τον οξύθυμο χαρακτήρα του και την πεποίθηση στην ανωτερότητά του, που τον έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στους υπόλοιπους δελφίνους στην αυλή του Διοκλητιανού όπου ήταν «φιλοξενούμενος».

Από την γενναιότητα και το αίσθημα τιμής μέσα του που δεν του επέτρεπαν να αφήνει καμία πρόκληση αναπάντητη. Έγινε σαφές σε όλη αυτή την αυλή ότι ήταν ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος όλων των εχθρών του και ότι εκείνοι εκπροσωπούσαν, όταν σκότωσε με την τρομερή κόψη του σπαθιού του ένα λιοντάρι μόνος του μέσα σε μια αρένα, απαντώντας άμεσα σε μια ανάλογη πρόκληση.

Ο Κωνσταντίνος είχε στρατοπεδεύσει με τον στρατό του έξω από τα τείχη της Ρώμης με σκοπό να αντιμετωπίσει τον Μαξέντιο σε μια μάχη, όταν είδε ένα όραμα. Τον Ήλιο, σύμβολο του Απόλλωνα, να φωτίζει ένα λάβαρο από χρυσάφι που το κρατούσαν από ένα στέμμα που κατέληγε σε σταυρό δυο πορφυρές ταινίες. Όταν ανέτελλε ο ήλιος το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 312μΧ αντικατέστησε τους αητούς των ρωμαϊκών λεγαιώνων, με ένα νέο λάβαρο, το γνωστό «Εν τούτω νίκα» και κέρδισε την μάχη της Μιλβίας γέφυρας, στην οποία διακυβεύονταν πολλά περισσότερα από την κυριαρχία στην αυτοκρατορία.

Ο διορατικός Κωνσταντίνος γνώριζε ότι το κράτος κατέρρεε και δεν οφείλονταν μόνο στις επιδρομές των βαρβάρων από όλα τα σημεία του ορίζοντα, αλλά στην εσωτερική παρακμή, τη πνευματική, ηθική και υλική κόπωση που επέφερε η συνύπαρξη εντός του διαφορετικών λαών και θρησκειών. Η ελληνορωμαϊκή κοσμοθεωρία και το Πάνθεον που αποτελούσαν τη βάση του αχανούς βασιλείου είχαν ξεφτίσει από την παρερμηνεία τους, και λίγοι ήταν οι όμοιοί του που ζούσαν σύμφωνα με τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και τους κανόνες που την ακολουθούσαν. Οι περισσότεροι πολίτες είχαν κουραστεί από την εισροή μυστικιστικών λατρειών από την ανατολή, και το συνονθύλευμα μαγγανιών, δεισιδαιμονιών και φόβου που τους οδηγούσαν στο σκοτάδι και στο χάος. Σκοτεινοί ψευτοθεοί όπως ο Βάαλ το βόδι και άλλα κερασφόρα τερατουργήματα λατρεύονταν με αιματηρά τελετουργικά, ακόμη και με θυσίες βρεφών. Όλα υποκινούμενα από σκοτεινά κέντρα αποδόμησης της αυτοκρατορίας με απώτερο στόχο τους κύριους λαούς που την κρατούσαν ενωμένη. Των Ρωμαίων και των Ελλήνων. Τα βόδια είχαν εισβάλει παντού. Βόδια σαν εκείνο που έβρισκε ο Μωυσής να λατρεύει ο λαός του κάθε φορά που έφευγε για να πάρει τις εντολές. Σαν το βόδι που σκότωσε ο Θησέας στην εποχή του Μύθου μέσα στον Λαβύρινθο.

Η πνευματική παρακμή ήταν αποτέλεσμα της αφελούς πολιτικής της ανεξιθρησκίας για την διατήρηση της Pax Romana. Στα νεοελλαδικά αυτό σημαίνει ότι η πολυπολιτισμικότητα κατέστρεφε λίγο-λίγο την αυτοκρατορία για αιώνες και τα χαλαρά ήθη και τα σκάνδαλα των πατρικίων έδιναν το χειρότερο παράδειγμα για τους απλούς πολίτες. Ο Κωνσταντίνος γνώριζε από τους σημαντικούς λόγιους της εποχής που τον εκπαίδευσαν και από τις εκστρατείες του ότι πολυπολιτισμικότητα δεν υπήρχε, αφού δεν υπήρχαν πολλοί πολιτισμοί για να συνδυαστούν. Οι παραδόσεις και κουλτούρες της κάθε εθνολογικής ομάδας εντός της αυτοκρατορίας δεν ήταν πολιτισμός και απόδειξη για αυτό ήταν ότι με την εγκατάσταση των λεγεώνων σε κάθε νέα κτήση, έσβηναν οι περισσότερες μέσα σε λίγα χρόνια. Οι περισσότεροι λαοί μετά από λίγο ήθελαν να ντύνονται και να συμπεριφέρονται ως Ρωμαίοι και οι δυτικοί και βόρειοι βάρβαροι δεν αποτελούσαν φυλετικό κίνδυνο, αφού αναγνώριζε πάνω τους και στα λάβαρά τους σύμβολα του Ήλιου. Η «πολιτεία» πάλι των Ρωμαίων ήταν στρατιωτικής φύσεως και δεν είχε προλάβει μέχρι την προσάρτηση της Ελλάδας στις κτήσεις της να αναπτύξει ξεχωριστά πολιτισμικά επιτεύγματα. Τεχνολογικά ναι, αλλά όχι πολιτισμικά.

Οπότε, ο μόνος ολοκληρωμένος πολιτισμός ήταν αυτός των Ελλήνων, που με όλη την κοσμοθεωρία του έστω και υπό κατοχή, «κατάπιε» την Ρώμη ολοκληρωτικά. Έλληνες αρχιτέκτονες, μηχανικοί και τεχνίτες έκτιζαν τα μεγαλόπρεπα παλάτια, διοικητικά μέγαρα και ναούς στις μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας, Έλληνες καλλιτέχνες λάξευαν τα γλυπτά και ζωγράφιζαν τοιχογραφίες, ή συναρμολογούσαν τα μωσαϊκά που κοσμούσαν επαύλεις και πόλεις διατυμπανίζοντας με την παρουσία τους το μεγαλείο της Ρώμης. Έλληνες ποιητές, μουσικοί και μονομάχοι ψυχαγωγούσαν, Έλληνες οικονόμοι κρατούσαν τα οικονομικά στις επιχειρήσεις και τα σπιτικά και το κυριότερο, Έλληνες παιδαγωγοί και παραμάνες ανέτρεφαν, και εκπαίδευαν τους ίδιους τους Ρωμαίους πατρίκιους. Ότι δεν κατάφεραν οι ελεύθεροι Έλληνες στη μάχη της Πύδνας το 168πΧ, κατάφεραν οι σκλάβοι Έλληνες εντός της ίδιας της «Ρώμης».

Στις αρχές όμως του 4ου αιώνα η κοσμοθεωρία των Ελλήνων αφού αποστραγγίστηκε, είχε εξασθενίσει και δεν μπορούσε πλέον να φωτίσει και να κρατήσει ενωμένο το αχανές αυτό κράτος. Έτσι ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε τον Ήλιο που υπήρξε πάντοτε σε όλες του τις μορφές και τα σχήματα, ιεροποιημένα και δαιμονοποιημένα, το απόλυτο σύμβολο των λευκών στη γη και συνδυάζοντάς τον με τον σταυρό ένωσε. Ο συμβολισμός ήταν πασιφανής. Ένας Θεός, ένας αυτοκράτορας, ένα κράτος, μια θρησκεία, μια φυλή. Για να επιβιώσει. Και επιβίωσε.

Η επόμενη κίνησή του ήταν να εξαναγκάσει τους ανώτερους ιεράρχες του χριστιανισμού να δημιουργήσουν ένα κοινό ενωτικό δόγμα. Πιθανότατα γι’ αυτό αγιοποιήθηκε αργότερα από την εκκλησία, αφού κατάφερε να βάλει στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν αρχιερείς που οι μισοί δεν ήθελαν ούτε να βλέπουν τους υπόλοιπους, ακριβώς επειδή έως τότε ερμήνευαν τις γραφές όπως τις καταλάβαινε ο καθένας. Έχοντας έλθει σε επαφή με τον χριστιανισμό χάρη στη μητέρα του, αναγνώριζε την θετική επιρροή του μονοθεϊσμού στα ενωτικά σχέδια του. Για χάρη της ξεκίνησε και την πρώτη σταυροφορία για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Εκείνες των δυτικών ήταν απλές σταυροληστείες.

Οι τοπικές ερμηνείες είχαν τρομακτικά αποτελέσματα. Οι χριστιανοί κατηγορούν τους Ρωμαίους ότι τους κυνήγησαν, όμως γι’ αυτό ευθύνονται μόνο οι ίδιοι, αφού σύμφωνα με τις ερμηνείες κάποιων ιερέων αρνούνταν να πάρουν όπλα και να καταταγούν στον στρατό και ο φανατισμός τους οδηγούσε σε όρκους αγαμίας με αποτέλεσμα να μην γεννιούνται αγόρια μελλοντικοί στρατιώτες. Νοοτροπίες τόσο αντίθετες στην ελληνορωμαϊκή σκέψη που δεν ήταν τυχαίο που ο ένας διωγμός έφερνε τον άλλο και ο χριστιανισμός σώθηκε από ιερείς που είχαν εντελώς διαφορετική ερμηνεία των διδαγμάτων του Χριστού. Εάν ο αναρχοκομμουνισμός είχε παρουσιαστεί εκείνη την εποχή, ή σε μια οποιαδήποτε προηγούμενη, ή στο Βυζάντιο ο ελληνισμός θα είχε εξαπολύσει «ιερό πόλεμο» για να τους εξαφανίσει. Κάπως έτσι, έβλεπαν τους πρώτους χριστιανούς και οι Ρωμαίοι.

Υποτίθεται ότι οι πατέρες της εκκλησίας καθιέρωσαν αυτό το δόγμα, παρόλα αυτά η επιρροή του Κωνσταντίνου είναι αδιαμφισβήτητη. Βασισμένο στην εικόνα του Απόλλωνα-Ήλιου-Χριστού, με εύπεπτο τρόπο έφερνε σε επαφή τους απλούς πολίτες με την ελληνική φιλοσοφία και κοσμοθεωρία, η οποία σκοπό είχε την ηρωοποίηση μέσα από την προσφορά και την θυσία στην πολιτεία. Η νέα «καθαρή» θρησκεία κάτω από το άγρυπνο βλέμμα και πιθανόν και το μαστίγιο του Κωνσταντίνου, είχε σκοπό την θέωση, μέσα επίσης από την ίδια προσφορά και θυσία στην πολιτεία. Οι Θεοί έγιναν αρχάγγελοι και άγγελοι και οι ήρωες που έπαιρναν μια θέση στον Όλυμπο, έγιναν άγιοι που έπαιρναν μια θέση στον ουρανό. Τα μέλη της απαρτούσαν τάγματα-λεγεώνες (αγίων, αγγέλων, ιερέων, μοναχών, πιστών κα). Η νέα θρησκεία ήταν καθαρά πολεμική, βάσει της μαχητικής φύσης του ιδίου αλλά και των ελληνορωμαίων υπηκόων του στους οποίους και απευθυνόταν η νέα αυτή πίστη. Το τάγματα γιορτάζουν κάθε άνοιξη με την Ανάσταση τον πόλεμο που μαίνεται, υπενθυμίζοντας την προδιαγεγραμμένη λαμπρή νίκη τους επί του σκότους με την γέννηση φωτός εκ του ερέβους και κρατώντας αυτό το φως οι πιστοί συμμετέχουν σε αυτόν.

Ίσως είναι τυχαίο που απορρόφησε και όλο τον λευκό πληθυσμό της Ευρώπης σιγά-σιγά μέσα στους επόμενους αιώνες, όμως άφησε αδιάφορους όλους σχεδόν τους αλλόφυλους. Οι αλλόφυλοι, όσοι προσυλητήσθηκαν, μόλυναν τον χριστιανισμό με τις διάφορες λατρείες τους δημιουργώντας, όπως και σήμερα, διάφορους βουντου-χριστιανισμούς. Ενώ οι Έλληνες με το να διατηρούν δοξασίες και συνήθειες της αρχαίας λατρείας, ισχυροποιούσαν ακόμη περισσότερο την καθαρότητα αυτή, αφού εισήγαγαν ακόμη περισσότερα ελληνικά στοιχεία.

Οι Έλληνες, όπως συνηθίζουν, «κατάπιαν» ουσιαστικά τον Χριστιανισμό, βελτιώνοντας είτε με την αντίστασή τους, είτε με την πίστη τους, ότι εγκαινίασε ο Κωνσταντίνος, ο οποίος είχε πλήρη γνώση της φύσης του λαού που μόνο αυτός, ανάμεσα στους υπόλοιπους της αυτοκρατορίας, μπορούσε αποδεδειγμένα να παράγει ίδιον πολιτισμό. Γι’ αυτό και στο Βυζάντιο, οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι, ήταν δεύτερης κατηγορίας πολίτες, για να αποφευχθεί το λάθος της ανοχής των Ρωμαίων και όλη προπαγάνδα των σημερινών Ελλαδιτών δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός αυτό. Ο ελληνισμός αναγεννήθηκε μέσα από την μεταμόρφωσή του, χίλια χρόνια πριν την υπόλοιπη Ευρώπη, υπό τη σκέπη του Κωνσταντίνου και διατηρήθηκε μέσα από το παραδοσιακό Βυζάντιο και τη νέα θρησκεία, όσο κι αν δεν το αποδέχονται κάποιοι στενόμυαλοι που ξαφνικά ανακάλυψαν τον Δία και θεωρούν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν και να προσβάλουν τους χριστιανούς, λες και ανακάλυψαν ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή. Θα μπορούσαν κάλλιστα να στραφούν εναντίον αυτών που σκόνταψαν (εγκεφαλικά) πάνω σε λατρείες, όπως του Βάαλ, οι οποίες πραγματικά ροκάνιζαν την αυτοπεποίθηση στην ανωτερότητα του ελληνισμού και τα απόβλητά τους συνεχίζουν να το κάνουν, αποσκοπώντας στην καθολική επικράτηση της σκοτεινής νέας τάξης πραγμάτων.

Οι Έλληνες που ζούσαν στην Μικρά Ασία και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή πραγματικά αρπάχτηκαν από την νέα αυτή θρησκεία για να μπορέσουν να διατηρήσουν την εθνολογική τους ταυτότητα και να πολεμήσουν την επιρροή σημιτικών λατρειών, ενώ οι Έλληνες της Ρωμυλίας (χερσόνησος Αίμου έως τον Δούναβη) και οι Ρωμαίοι της Ιταλίας, ενώ είχαν ήδη αποδεχθεί τον Χριστό, δεν είχαν καμία διάθεση να απαρνηθούν το υπόλοιπο Πάνθεον για το χατήρι του. Η Ρωμυλία (εξού και το Ρωμιός) ήταν γεμάτη Έλληνες, με πολύ λίγους αλλόφυλους και δεν αισθάνονταν την ίδια απειλή από την παρουσία τους και τις λατρείες τους, όπως σήμερα οι κάτοικοι των προαστίων και της επαρχίας δεν καταλαβαίνουν το δράμα των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας. Ο εκχριστιανισμός της Ρωμυλίας κράτησε μέχρι και τον 10ο αιώνα σε κάποιες απομακρυσμένες περιοχές όπως στη Μάνη και στους ορεινούς όγκους, όπου κατέφευγαν όσοι δεν ήθελαν να ασπασθούν την νέα θρησκεία. Με τον κώδικα ηθικής που επικράτησε, η αυτοκρατορία απέκτησε κύρος και ανακουφίστηκαν οι πολίτες της από τον ηθικό ξεπεσμό των τελευταίων αιώνων.

Το επόμενο βήμα του στρατηλάτη ήταν να δημιουργήσει ένα νέο πνευματικό, πολιτικό και εμπορικό κέντρο που αντικατέστησε την παλιά, «σάπια» πρωτεύουσα – η οποία στους επόμενους αιώνες μετατράπηκε σε ερειπωμένη πρωτεύουσα της μεσαιωνικής Ευρώπης από τις αλλεπάλληλες λεηλασίες - και τράβηξε τα βλέμματα από το σκοτεινό πνευματικό κέντρο εξουσίας την Ιερουσαλήμ. Η Κωνσταντινούπολη έγινε η Νέα Ρώμη, η Νέα Ιερουσαλήμ. Σχεδιασμένη και κτισμένη κάτω από το άγρυπνο μάτι του Κωνσταντίνου στο στρατηγικότερο σημείο δυο ηπείρων και κέντρο του ελληνισμού μεταξύ Ρωμυλίας και Μικράς Ασίας, εγκαινιάστηκε με λαμπρότητα στις 11 Μαΐου του 330μΧ. Χίλια περίπου χρόνια πριν, Μεγαρείς υπό την αρχηγία του Βύζαντα αποίκισαν το ίδιο Χρυσό Κέρας και επεκτάθηκαν και στις δυο πλευρές του Βοσπόρου. Κατά σύμπτωση χίλια περίπου χρόνια μετά τα λαμπρά αυτά εγκαίνια, ένας άλλος Κωνσταντίνος στις 29 Μαΐου του 1453 θα πέθαινε υπερασπιζόμενος την πολιτεία αυτή. Όπως σύμπτωση ίσως ήταν που η μητέρα του Κωνσταντίνου, η Ελένη, είχε καταγωγή από το Δρέπανο της Βιθυνίας, αποικία του ίδιου ίσως Μεγαρέα, στην απέναντι πλευρά του Βοσπόρου. Είναι ίσως σύμπτωση ο τρόπος με τον οποίο οι γραμμές αίματος ακολουθούν διάφορα, φαινομενικά άσκοπα μονοπάτια και πως αυτά συναντώνται μέσα στους αιώνες για να γεννήσουν ανθρώπους που θα ζήσουν την κατάλληλη στιγμή εκεί που χρειάζονται.

Η Ορθοδοξία είναι πολεμική θρησκεία. Αν η μαχητικότητα της έχει αμβλυνθεί, οφείλεται σε ανάξιους εκπροσώπους της, που ξεχνούν ότι η δουλειά τους είναι να διαφυλάττουν και να ευλογούν τα «όπλα» των ηλιακών ηρώων ανά τους αιώνες. Γι’ αυτό το λόγο τους έχει δοθεί η τιμή να φορούν άμφια που ίσως να μην διαφέρουν και τόσο από εκείνα που φορούσαν οι ιερείς των ναών μας της αρχαιότητας και να τελούν λειτουργίες που προέρχονται από αρχαίους χρόνους. Από την άλλη όμως, υπήρξαν άξιοι και φωτισμένοι εκπρόσωποί της που σύλλεξαν με ζήλο και διαφύλαξαν με κίνδυνο της ζωής τους τους θησαυρούς του αρχαίου κόσμου που μπορούμε σήμερα να βρούμε πολύ εύκολα σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο και να αδιαφορήσουμε βλέποντάς τους.

Έτσι ο Κωνσταντίνος έγινε Μέγας. Είτε είδε τα ιερά οράματα, είτε τα έβγαλε από την φαντασία του για να υποστηρίξει τις αλλαγές που θα έφερνε στον κόσμο κατά την θητεία του, το συμπέρασμα είναι ότι κινήθηκε μεθοδικά και με συγκεκριμένο σκοπό από την νεότητά του και σίγουρα όχι μόνος του, γιατί γνώριζε ότι ο κόσμος βρίσκεται σε έναν πόλεμο που μαίνεται από την απαρχή του και θα συνεχίζεται ίσως και αφού η γη δεν υπάρχει πια. Φως εναντίον σκότους. Αρετή απέναντι στην κακία. Πνεύμα ενάντια στην ύλη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και συμπτώσεις δεν υπάρχουν. Υπάρχουν αγιογραφίες που δείχνουν τον πόλεμο που μαίνεται στον ουρανό και επεκτείνεται γύρω μας και μέσα μας. Γι’ αυτό και υπάρχουν πάντοτε διορατικοί άνθρωποι που φροντίζουν να δώσουν τα όπλα εκείνα που θα κρατήσουμε εμείς όταν τα χρειαστούμε. Ηγέτες που στο πέρασμα της ιστορίας μπορεί να αγιοποιηθούν ή να ξεχαστούν, να παραποιηθεί ο λόγος και οι πράξεις τους, να παρεξηγηθούν οι προθέσεις τους, να ηρωοποιηθούν ή να συκοφαντηθούν, όμως παρόλα αυτά θα παλέψουν για ότι έχουν ονειρευτεί και θα αποτελέσουν τα απόλυτα πρότυπα για όποιον αναζητά ή έχει σκοπούς και στόχους. Επειδή τα όνειρά τους είναι που χτίζουν το μέλλον μας κι επειδή ο πόλεμος δεν τελείωσε ακόμη....